Grochowska 230

Projekt zakłada nadbudowę i przebudowę istniejącego budynku przychodni oraz dobudowanie do niego nowej części stanowiącej budynek mieszkalny.

Główne wejście do części mieszkaniowej budynku, od strony ulicy Grochowskiej znajduje się na symbolicznym styku tkanki historycznej (budynku przychodni) i dobudowanej do niej kubatury. Z tej samej strony, z oczywistych względów, znajdują się również witryny nowoprojektowanych lokali usługowych wraz z wejściami do nich. Witryny te, poprzez swoją wysokość starają się nawiązywać do portali drzwiowych istniejącej przychodni.

Kształtowanie bryły budynku odbyło się w nawiązaniu do dwóch podstawowych kontekstów miejsca – kontekstu miasta – strefy śródmiejskiej na jednym z jej głównych węzłów komunikacyjnych i przesiadkowych oraz kontekstu zabudowy istniejącej – przychodni wpisującej się w historię tej dzielnicy.

Konteksty te z pozoru sprzeczne, nakreśliły główne kierunki myślenia o architekturze obiektu.

Z jednej strony musi być to budynek wpisujący się gabarytami i skalą w istniejącą pierzeję ulicy, wypełniający ubytek w jej tkance i definiujący szeroko rozumianą architekturę śródmieścia dużego miasta. Z drugiej strony, ustawiony w bezpośrednim sąsiedztwie i styku niskiego, dwukondygnacyjnego budynku istniejącej przychodni nie może on dominować ani przytłaczać jej swoim charakterem i formą.

W celu właściwego wyeksponowania istniejącego budynku a jednocześnie utrzymania charakteru nowoczesnej kamienicy miejskiej, zastosowano kilka zabiegów architektonicznych.

Po pierwsze odtworzono elewację frontową istniejącej przychodni w oparciu o źródła historyczne i materiał zdjęciowy. Przywrócono pierwotny układ balkonów, oryginalny kształt gzymsów, opasek okiennych trzech środkowych osi okiennych, oraz szczytu ponad gzymsem.

Po drugie wycofano projektowaną nadbudowę względem historycznej elewacji, tak aby stanowiła ona tło dla tkanki historycznej.  Na taki zabieg pozwala MPZP nakazując zachowanie 60% powierzchni elewacji na obowiązującej linii zabudowy i tym samym dopuszczając 40% jej wycofania. Nad istniejącym budynkiem zlokalizowano taras dla lokatorów części mieszkaniowej.

Po trzecie zminimalizowano środki wyrazu architektonicznego. Nowoprojektowany obiekt jest możliwie ascetyczny i powściągliwy w formie i detalu przez co wyodrębnia on i podkreśla detale odtworzone w istniejącej przychodni. Elewacja frontowa gra jedynie eleganckim rytmem proporcji okien, logii, ścian i balkonów. Konsekwencja w ułożeniu siatki otworów a także przeplecenie ich delikatnie cofniętymi loggiami kawalerek pozwala na grę światłocienia na elewacji południowej, przez co staje się ona bardziej tektoniczna w swym wyrazie. W tej samej proporcji co okna i loggie zastosowano, w części wycofanej względem przychodni, wysunięte do jej lica balkony. Dzięki temu zabiegowi, wycofany od pierzei budynek łapie z resztą bryły optyczną łączność i zachowuje ciągłość fasady.